کتاب ایده‌آل من برای بچه‌ها همیشه «حسنی نگو یه دسته گل» بوده. خیلی ایرانی، مثبت، آموزنده، بامزه، با شعر حسابی و وزن و قافیه متعادل- حالا در حد کتاب کودک قابل قبول.
چند هفته پیش اطراف میدون انقلاب بودم سری زدم به یه کتاب‌فروشی کودک. گفتم یه کتاب می‌خوام شبیه «حسنی نگو یه دسته گل». خانم فروشنده گفت آقا این کتابا که دیگه خیلی وقته از مد افتاده. گفتم برا بچه‌ی کوچیک چی مده الان، گفت: «بابی‌ِ بی‌باک»،«فرانکلین به مدرسه می‌رود» «مایکل در سرزمین اژدهای آدم‌خوار»،
پانوشت:
تا مدت‌ها فکر می‌کردم که فقط من «حسنی نگو یه دسته گل» رو با اهمیت می‌دونم تا وقتی‌که فهمیدم کلی مقاله و تحلیل و نقد و پایان‌نامه روش نوشته شده. بعنوان مثال این مقاله:
«نقد کتاب «حسنی نگو یه دسته گل» اثر منوچهر احترامی» دکتر حسین خسروی، دکتر سمیرا رئیسی. پژوهش‌های نقد ادبی و سبک‌شناسی. شماره‌ی ۴. تابستان ۱۳۹۰- صص ۵۲-۳۱.
مثلا میدونستید جایی که مرحوم احترامی می‌گه «الاغ و خروس و جوجه و غاز و ببعی / با فلفلی با قلقلی با مرغ زرد کاکلی / حلقه زدن دورِ حسن» از آرایه‌ی ادبی «سیاقه الاعداد» استفاده کرده؟ یعنی وجداناً اینو میدونستید؟
درباره این سایت